Panagiotis-REH

Λυπάμαι ....

Για να μην χαλάμε την όμορφη παρουσίαση του Μάνου για το νέο 350 ας μεταφέρει κάποιος αρμόδιος τα μηνύματα κάπου άλλου και συνεχίζουμε εκεί την ψυχανάλυση μας ...

Κίμωνα χωρίς να θέλω να μπώ σε αντιπαράθεση, έχω οδηγήσει παλιά καρμπυρατερατα ενφιελντ και άλλες μάρκες αλλά πέρα απο τους κραδασμούς δεν έχουν κάτι να προσφέρουν ... Εννοώ ότι και παλιό γκούτσι να οδηγήσεις την ίδια αίσθηση θα έχεις και παλιό bmw και honda κτλ κτλ. (τα τελευταία δεν σκορπάνε όμως) Οσον αφορά το πρακτικό είναι μηχανάκια για κοντινές βόλτες τις Κυριακές, γιατί δεν προσφέρουν καμία ασφάλεια ... Είχαν φτιαχτεί για μια άλλη εποχή πολύ μακρινή και η ποιότητα τους και τότε και τώρα ήταν και είναι απαράδεκτη. Το ότι μπορεί να μας αρέσουν να τις κοιτάμε, καβαλάμε, χαϊδεύουμε είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Γιατί είναι όμορφες οι άτιμες αλλά για εμένα μέχρι εκεί .... Αυτά όσον αφορά το ρομαντικό κομμάτι του μοτοσυκλετισμού ...

Μανό, πολύ ωραία και αναλυτική παρουσίαση της πανέμορφης μηχανής σου Σου εύχομαι πολλά και απροβλημάτιστα χλμ κατα την διάρκεια της συμβίωσης μαζί της !!! Ευτηχώς που η ROYAL ENFIELD γύρισε σελίδα και βγάζει πλέον καταπληκτικά και αξιόπιστα μηχανάκια ... Γιατί τα παλιά ήταν ....

9-10η ημέρα ταξιδιού, η επιστροφή στα πάτρια εδάφη Πρωινό ξύπνημα χωρίς δυσκολία παρά την ένταση της προηγούμενης βραδιάς τόσο λόγω του τι συνέβη όσο και από την χορωδία του Αντώνη κατά την διάρκεια της νύχτας … Αλλά είχα αρχίσει να συνηθίζω και δεν με ενοχλούσε πια… Ντύνομαι στα γρήγορα και κατεβαίνω για πρωινό μαζί με τον Αντώνη και σιγά σιγά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα παιδιά … Το πρωινό ήταν αρκετά πλούσιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποικιλία … Αφού φάγαμε, μαζέψαμε τα πράγματα μας και τα φορτώσαμε στις μηχανές μας… Μέχρι να ετοιμαστούν όλοι χαζεύουμε την περιοχή από τα μπαλκόνια του σπιτιού ένας υπέροχος ήλιος έχει αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό … Χαιρετάμε τον φίλτατο πλέον Ιταλό και αναχωρούμε η διαδρομή είναι ωραία και αν εξαιρέσεις μια στάση για ανεφοδιασμό των μηχανών δεν σταματήσαμε πουθενά μέχρι να φτάσουμε στην Ανκόνα … Το επιστροφή ξεκινάει με χωματόδρομο για ζέσταμα … Φτάνοντας στο λιμάνι πάμε κατευθείαν για να κάνουμε επικύρωση των εισιτηρίων, εκεί συναντάμε και άλλα 2 παιδιά που επέστρεφαν Ελλάδα, είχαν πάει και αυτοί στην ίδια διοργάνωση … Ένα σύντομο καφεδάκι στο ίδιο καφέ στην άκρη του λιμανιού που είχα συναντήσει τα παιδιά και μετά πάμε να επιβιβαστούμε στο καράβι που έχει έρθει στην ώρα του … Τα παιδιά έχουν κλείσει καμπίνα εγώ θα την βγάλω στο σαλόνι … Στο καράβι συναντηθήκαμε πάλι με την οικογένεια που τα παιδιά είχαν έρθει μαζί … Οι ώρες περνανε κλασικά βαρετά στο καράβι, με κουβεντούλα, καφέδες, φαγητό και πάλι από την αρχή … Οι ώρες περνούσαν και σύντομα μαζί με το σκοτάδι άρχισε και ο αγώνας της εθνικής μπάσκετ απέναντι στην Γερμανία … Ακούγοντας τα σχόλια κατά την διάρκεια του αγώνα είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς αυτή η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε και έχει πολύ δρόμο ακόμα δυστυχώς !!! Μετά τον αγώνα σιγά σιγά όλοι άρχισαν να αποχωρούν για τις καμπίνες τους, στο σαλόνι έχουμε μείνει ελάχιστοι … Κλασικά θα υπάρξει ο αξιωματικός υπηρεσίας που σιχτιρίζει για την δουλειά που κάνει και τον ακούω να δίνει εντολές σε έντονο τόνο στην κοπελιά που είναι στο μπαρ να μας πει να μην βάζουμε τα πόδια μας σε άλλη καρέκλα η να μήν ξαπλώνουμε στους καναπέδες … Και έρχεται η κοπελιά και άλλους τους ξυπνάει άλλοι είμαστε ακόμα ξύπνιοι και μας παρακαλεί να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες του αξιωματικού υπό το άγρυπνο βλέμμα του … Μισάνθρωποι που οι εξουσία τους έκανε χειρότερους … Το σαλόνι αδειάζει ακόμα πιο πολύ μετά τις οδηγίες του αξιωματικού … Προσπαθώ να με πάρει ο ύπνος καθιστός σε μια καρέκλα και τελικά τα καταφέρνω … Δεν πρέπει να πέρασε πολύ ώρα και νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με σκουντάει ελαφρά !!! Ανοίγω τα μάτια μου και είναι η ίδια κοπέλα από το μπαρ που μου λέει ότι πήγε για ύπνο ο αξιωματικός και να περάσω στους πίσω καναπέδες από το εστιατόριο να κοιμηθώ … Την ευχαριστώ και κάνω ότι μου λέει … Για άλλη μια φορά η τύχη μου χαμογέλασε !!! Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα σκέφτομαι καθώς τεντώνω το κορμί μου στον καναπέ … Ξυπνάω το πρωί αχάραγα … Επιστρέφω στο σαλόνι που βρίσκω τον Μιχάλη να έχει αράξει και σιγά σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα παιδιά … Στο μεσοδιάστημα με έψαχνε και ο Αντώνης μήπως θέλω να πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι του αλλά που να με βρεί εκεί που είχαν κρύψει …. Ξημερώνει φτάνουμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, ο Αντώνης θα κατέβει στην Πάτρα μίας και πρέπει να εργαστεί απομακρυσμένα … Οι άλλοι τέσσερις της παρέας κατεβαίνουμε στην Ηγουμενίτσα και αρχίζουμε την επιστροφή προς Αθήνα … Μια στάση στα ΣΕΑ της Άρτας για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε λίγο πριν το Αντίριο επιταχύνω και αφήνω πίσω μου τους υπόλοιπους … Θα πήγαινα από την Πάτρα να πάρω ένα σετ πίσω τακάκια να τα επιστρέψω στον Γιώργο. Τους συνάντησα πάλι στα ΣΕΑ του Κιάτου, περνώντας βλέπω την μηχανή του Φώτη και του Γιώργου δεν πρόλαβα να μπω στα ΣΕΑ και λίγο πιο κάτω συναντώ τον Μιχάλη που περίμενε τον Γιώργο … Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Γιώργος έρχεται και μας βρίσκει, του δίνω τα τακάκια και συνεχίζουμε προς Αθήνα … Τα παιδιά είχαν ακόμα ένα καράβι να πάρουν για να πάνε στην Κρήτη … Άλλο ένα ταξίδι είχε τελειώσει με τα καλά του και τα κακά του, συνταξίδεψα με υπέροχους ανθρώπους … Αν εξαιρέσουμε τα πίσω τακάκια της δικής μου μηχανής και μια καμένη λάμπα στο μηχανάκι του Μιχάλη δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο άλλο πρόβλημα … Και μίας και ανέφερα τον Μιχάλη, ότι και να πώ για αυτόν τον νέο 77 ετών είναι λίγο!!!! Μόνο και μόνο για την γνωριμία μαζί του άξιζε το ταξίδι !!! Ακούραστος, δεν παραπονέθηκε ποτέ, μας έκανε να γελάμε, μας πείραζε και δεχόταν τα πειράγματα μας … Βίος και πολιτεία η ζωή του … Οι ιστορίες του απίστευτες, μας κρατούσαν συντροφιά τα βράδια … Μακάρι να φτάσω και εγώ σε αυτή την ηλικία και να μπορώ ακόμα να ταξιδεύω … Έχει την ηλικία του πατέρα μου και ένιωθα σαν να ταξίδευα μαζί του … Τελικά για κάποιους ανθρώπους η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο που απλά προσθέτει εμπειρία στους ώμους τους!!! Το δε μηχανάκι του ένα honda rebel 500 ήταν και αυτό άλλη μία έκπληξη του ταξιδιού σε συνδυασμό με τον αναβάτη του ήταν ένα αχτύπητο δίδυμο!!! Θα μπορούσα αν γράφω χωρίς σταματημό για τον Μιχαλίο αλλά δεν θα είναι δίκαιο για τους υπόλοιπους συνταξιδευτές μου !!! Ο Φώτης, μια δεκαετία μικρότερος απο τον Μιχαλίο, ζει και αναπνέει Moto Guzzi, θα μπορούσε να ζεί στον Μαντέλο για πάντα !!! Επίσης το γεγονός ότι έκανε το ταξίδι με ένα πρώτης γενιάς v7, αυτό με τα 40 κάτι άλογα λέει πολλά !!! Ο Αντώνης, εκεί να μας ξελασπώνει και πάντα πρόθυμος να αναλάβει τις ειδικές αποστολές!!! Πρέπει να του έχει μείνει κατάλοιπο από τον στρατό … Ο Στέλιος, ένα νέο παιδί πάντα με ένα χαμόγελο, ο πιο πρόσχαρος της παρέας και πάντα πρόθυμος για αναλάβει την κοινωνική εκπροσώπηση της ομάδας !!! Απίστευτο το ότι έβγαλε όλο το ταξίδι με ένα Griso και τζετ κράνος … Ο Γιώργος, απότομος και απόμακρος στην αρχή, αλλά όσο τον γνώριζες έβλεπες ότι κατά βάθος έχει καρδιά μικρού παιδιού !!! Κύριοι χαίρομαι που ταξίδεψα μαζί σας και ελπίζω να το επαναλάβουμε στο μέλλον … Μέχρι τότε να είστε όλοι γεροί και ευτυχισμένοι και να γράφετε όμορφα χλμ με τις ρόδες σας και όχι μόνο …

Δεν μπορούσα να αφήσω τον Αντώνη να πάει μόνος του μέσα στο βράδυ, οπότε ξεκινήσαμε οι δυό μας … Σύμφωνα με το gps θέλαμε κοντά στην μιάμιση ώρα για να φτάσουμε … Η διαδρομή καταπληκτική ανέβαινε ένα ωραίο στριφτερό ορεινό δρόμο που αν ήταν μέρα θα έπρεπε να είναι καταπληκτικός … Όσο ανεβαίναμε τόσο έπεφτε η θερμοκρασία και είχαμε και τα ραντάρ στον νου μας ευτυχώς υπήρχαν προειδοποιητικές πινακίδες οπότε πέφταμε στα φρένα και μόλις τα περνάγαμε ξανά αρχίζαμε το κυνήγι του χρόνου … Αρκετά αγχώδες όλο αυτό το σκηνικό!!! Σε μια ευθεία διασταυρωνόμαστε με ένα περιπολικό που έρχονταν από το αντίθετο ρεύμα … Ευτυχώς δεν γύρισαν να μας σταματήσουν … Κάτω από διαφορετικές συνθήκες όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μια οδηγική νιρβάνα αλλά στην δική μας περίπτωση ήθελε προσοχή και λόγω της ώρας και της ορατότητας και της θερμοκρασίας κτλ Τόσο το gs1100 του Αντώνη όσο και το δικό μου Guzzi V85 TT δεν μας πρόδωσαν και στάθηκαν αντάξια στο ύψος των περιστάσεων όσο για τους αναβάτες τους απλά δεν υπάρχουν λόγια !!! Φτάνοντας στην διασταύρωση για το σπίτι που θα διανυκτερεύαμε βλέπω τον Αντώνη να συνεχίζει ευθεία αρχίζω μέσα στην νύχτα να κορνάρω και να του παίζω τα φώτα … Χαμπάρι δεν πήρε … Πιο κάτω το κατάλαβε ότι το πέρασε και αφού κάναμε έναν κύκλο φτάνουμε σε μια απόμερη αγροικία που για να πάς είχες ένα ευτυχώς στρωμένο χωματόδρομο … Και με το που κατεβαίνουμε από τις μηχανές συναντάμε ένας ωρυόμενο Ιταλό που έμοιαζε με μαφιόζο που είχε βγει μέσα από ταινία του Νονού !!! Η γυναίκα του προσπαθούσε να επικοινωνήσει με εμάς και παράλληλα να τον καλμάρει και αυτός τόσο ανέβαζε στροφές … Έφευγε μακρυά μας, ξαναγύρναγε κάνοντας χειρονομίες τα έχωνε σε εμάς και στην γυναίκα του στα Ιταλικά και ξανά έφευγε !!! Και αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα … Η όλη σκηνή θα μπορούσε να ήταν σε μια από τις παραπάνω ταινίες και η κατάληξη να είναι με κάποιους σε ένα πορτμπαγκάζ αυτοκινήτου με μια έξτρα τρύπα στο κρανίο τους, ή πεταμένοι σε μια λίμνη με ένα βαρίδι από τσιμέντο δεμένο στα πόδια … Εκεί παραδέχτηκα τις διαπραγματευτικές ικανότητες του Αντώνη !!! Θα μπορούσε να έχει κάνει λαμπρή καριέρα στην πολιτική !!! Από εδώ το πήγε από εκεί το πήγε κατάφερε και τον κάλμαρε και στο τέλος βγάζαμε και φωτογραφίες μαζί αγκαλιά !!! Κάτι τέτοιες σκηνές είναι το αλατοπίπερο σε ένα ταξίδι που όταν τις θυμάσαι αργότερα γελάς, αλλά εκείνη την στιγμή κινδυνεύαμε στις έντεκα το βράδυ να μείνουμε χωρίς ένα μέρος να κοιμηθούμε … Τέλος καλό όλα καλά … Κάνα μισάωρο πιο μετά ήρθαν και υπόλοιποι που δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που τους περιγράφαμε … Όλο το διάστημα που περιμέναμε τα παιδιά να έρθουν και αφού ο Αντώνης τον είχε μαλακώσει, καθόμασταν σε ένα τραπέζι κάτω από ένα υπόστεγο και στην αρχή μας κοίταγε με ένα διαπεραστικό βλέμμα, λες και μας μέτραγε και ήθελε να δει πώς θα μας ξεκάνει … Στην πορεία ο Αντώνης τον μαλάκωσε ακόμα περισσότερο και από ένα άγριο μαφιόζο μεταμορφώθηκε σε ένα συμπαθή συνταξιούχο … Με το που ήρθαν τα παιδιά έκατσαν και αυτοί στην περίεργη παρέα μας και συνεχίσαμε την κουβέντα και τα γέλια, λίγο στα Ιταλικά, λίγο στα Αγγλικά λίγο στην νοηματική η κουβέντα γίνονταν … Τα παιδιά πάντως δεν παρέβλεψαν να μας ευχαριστήσουν και όλοι μαζί πήγαμε στο διαμέρισμα το οποίο ήταν απλά καταπληκτικό, το καλύτερο που μείναμε σε όλο το ταξίδι … Μετά την ένταση της ημέρας και ιδιαίτερα των τελευταίων ωρών τα βλέφαρα δεν άργησαν να κλείσουν και να βυθιστούμε σε έναν βαθύ χαλαρωτικό ύπνο όπου ο Μορφέας μας πήρε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας μαζί του …

Τα χλμ περνάνε όμορφα, στην θέα μιας άλλης όμορφης πόλης στην κορυφή ενός λόφου της Λουτσινιάνο, σταματάμε με την ελπίδα να κάτσουμε για βραδινό πριν φτάσουμε στο κατάλυμα μας για σήμερα … Ένας συμπαθης Ιταλός ο οποίος είχε πιει μερικά ποτηράκια παραπάνω μας δίνει οδηγίες που να πάμε και φτάνοντας μια περαστική κυρία μας ενημερώνει να παρκάρουμε της μηχανές μας έξω γιατί με την δύση του ήλιου κλείνουν τις πόρτες από τις εισόδους/εξόδους και δεν θα μπορούμε να βγούμε έξω … Ακολούθησε μια χαρακτηριστική συνομιλία μεταξύ του Ιταλού και της Ιταλίδας που ήταν για κωμωδία με τον Ιταλό που τα είχε τσούξει στο τέλος να της δίνει τις κατάλληλες “ευχές” για ένα ευχάριστο βράδυ … Στο εστιατόριο μας έδιωξαν γιατί δεν είχαμε κάνει κράτηση και δεν μας άφησαν να χρησιμοποιήσουμε την τουαλέτα γιατί ήταν μόνο για πελάτες!!! Όσοι πρόλαβαν μέχρι να μας πάρουν χαμπάρι πήγαν … Περπατάμε μέσα στα σοκάκια της πανέμορφης πόλης και σκέφτομαι όλο αυτό που έχει συμβεί σε αυτή την χώρα συναντάς τα δύο άκρα από ευγενικούς και καλόκαρδους ανθρώπους που θέλουν να σε βοηθήσουν και το άλλο άκρο από αγενέστατους σνόμπ … Φτάνουμε στο επόμενο εστιατόριο που και σε αυτό επίσης δεν μπορούμε να κάτσουμε γιατί έχουν κλείσει … Μας ενημερώνουν ότι λόγου του ότι ήταν Δευτέρα τα εστιατόρια ήταν κλειστά για να ξεκουραστούν από την δουλειά του Σαββατοκύριακου !!! Όλοι πάθαμε ένα μικρό σοκ… Ο μαγαζάτορας έκλεινε για ξεκούραση !!! Απίστευτο … Αυτή η χώρα συνέχιζε να με εκπλήσσει … Επιστρέφουμε στις μηχανές και μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς συνεχίζουμε την πορεία μας … Στην διαδρομή και ενώ είχε ηδη νυχτώσει βρίσκουμε μια τρατορία πάνω στο δρόμο, θύμιζε κάτι ξεχασμένες παρακμιακές ταβέρνες που ξαφνικά φτιάχτηκε καινούργιος δρόμος και πλέον δεν σταμάταγε κανείς … Μπαίνουμε μέσα μας κοιτάνε όλοι παράξενα … Η νεαρή σερβιτόρα προσπαθεί με τα λίγα αγγλικά που ήξερε να καταλάβει τι θέλουμε να παραγγείλουμε … Κλασικά το μενού είχε πίτσες και ζυμαρικά, και εκεί που τρώμε σκάει τηλέφωνο ότι έχουμε ηδη αργήσει να κάνουμε τσεκ ιν στο σπίτι που είχαμε κάνει κράτηση για το βράδυ … Σε επικοινωνία που είχε ο Αντώνης με την ιδιοκτήτρια λίγο πολύ μας έλεγε ότι η κράτηση ακυρώνεται εκτός αν πάμε εκεί άμεσα … Παγώνουμε όλοι και όλα τα βλέμματα στρέφονται στον Αντώνη που ήταν πάντα πρόθυμος να μας ξελασπώνει … Δεν αργεί να πέσει και η πρόταση να πάει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να έχουμε οι υπόλοιποι ένα μέρος για να κοιμηθούμε το βράδυ …

Χτυπάω ένα φραπεδάκι και τρώω και μερικά μπισκότα που με κέρασε ο Μιχάλης και περιμένουμε τους υπόλοιπους να γυρίσουν … Και περιμένουμε … Και περιμένουμε … Και περιμένουμε … Κάποια στιγμή μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ρωτούν αν θα θέλαμε πίτσα μιας και είχε μεσημεριάσει και δεν είχαμε κάνει κάποια στάση για φαγητό. Συμφωνούμε με τη πίτσα … Και περιμένουμε … Και περιμένουμε … Και περιμένουμε … Κάποια στιγμή έρχεται ο Φώτης και αράζει και αυτός … Και περιμένουμε … Και περιμένουμε … Και περιμένουμε … Τελικά έρχεται και ο Αντώνης με τον Γιώργο με την πίτσα στα χέρια και παγωμένο νερό και καθόμαστε να φάμε … Από το Σαν Τζιμινιάνο είδα μόνο τον κεντρικό του δρόμο και αυτόν βιαστικά … Το παλιό γνωμικό “μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα” στριφογύρναγε μέσα στο μυαλό μου … Ξεκινάμε με επόμενο σταθμό την Σιένα, φτάνουμε χωρίς απρόοπτα και αυτή την φορά χαθήκαμε όλοι μαζί και αρχίσαμε να κάνουμε κύκλους ψάχνοντας να βρούμε την κεντρική πλατεία Πιάτσα ντελ Κάμπο … Η Σιένα μου άρεσε πιο πολύ και σίγουρα θα ήταν πολύ ωραία να κάτσεις για κάποιες μέρες και να χαθείς και μέσα σε αυτή αλλά και στην γύρω περιοχή … Τρώμε ένα παγωτό αράζουμε για λίγο και μιας και η ώρα ήταν περασμένη συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Ουρμπίνο …

Επόμενος σταθμός θα ήταν το Σαν Τζιμινιάνο, ανεβαίνουμε στις μηχανές και ξεκινάμε, κάνουμε και μια στάση για να δροσιστούν τα άτια μας με δροσερή αμόλυβδη και συνεχίζουμε. Με το που βγαίνουμε έξω από την πόλη βλέπουμε τα tank bag του Γιώργου να πετάει και να προσγειώνεται μπροστά μας και απο καθαρή τύχη δεν το πατήσαμε και απο ακόμα περισότερη τύχη σταμάτησε στο χείλος ενος γκρεμού, σε σημείο που να μπορούμε να το δούμε και να το πιάσουμε … Όταν είχαμε σταματήσει για ανεφοδιασμό για να μην καθυστερούμε γεμίζαμε όλα τα μηχανάκια σε μια αντλία και πλήρωνε ένας και τα βρίσκαμε μετά μεταξύ μας, ο Γιώργος ξέχασε να κουμπώσει το tank bag όπως έσπρωξε βιαστικά την μηχανή του για να γεμίσει ο επόμενος … Συνεχίζουμε την διαδρομή μας προς το Σαν Τζιμινιάνο, η διαδρομή είναι όμορφη με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, η κίνηση ελάχιστη αλλά θέλει προσοχή, οι Ιταλοί οδηγούν πολύ επιθετικά ιδιαίτερα αν κινήσε στην λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας … Το γεγονός ότι χανόμασταν εν μέρη είχε να κάνει πως στα περισσότερα μηχανάκια της παρέας οι καθρέπτες ήταν διακοσμητικοί μίας και οι αναβάτες δεν τους κοίταγαν !!! Κάποια στιγμή βλέπω τον Φώτη να βγαίνει αριστερά στην λωρίδα “ταχείας κυκλοφορίας” για να κάνει μια προσπέραση και από πίσω του κολλάει στο μισό μέτρο ένα βαν!!! Θα τον πατούσε και δεν θα το έπαιρναν χαμπάρι κανένας από τους δύο … Αρχίζω να κορνάρω και να παίζω τα φώτα στο βαν και αυτός εκεί τον χαβά του … Κάποια στιγμή ο Φώτης επιστρέφει στην αριστερή λωρίδα χωρίς να έχει καταλάβει οτι το βαν παραλίγο να περάσει από πάνω του και τον κίνδυνο που διέτρεχε … Ο οδηγός του βαν ατάραχος απλά αναπτύσσει ταχύτητα και εγώ τον ακολουθώ κορνάροντας και παίζοντας τα φώτα … Ο Αντώνης που έχει πάρει και αυτός χαμπάρι το τι έχει γίνει ακολουθεί και αυτός και ξεκινάμε ένα κυνηγητό με το οδηγό του βαν … Τα σύγχρονα βαν είναι αρκετά γρήγορα ή το V85TT μου δεν είναι … Μάλλον το δεύτερο !!! Η καταδίωξη τελειώνει όταν το βαν βγαίνει στην πρώτη έξοδο που βρήκε και εγώ μιας και δεν ήξερα σε ποια έξοδο βγαίνουμε δεν τον ακολούθησα … Τελικά και εμείς σε αυτή την έξοδο θα έπρεπε να βγούμε, τυχερός ήταν ο οδηγός του βαν και επίσης τυχεροί ήμασταν και εμείς γιατί όλο αυτό δεν θα είχε καλή κατάληξη … Σταματάω στην άκρη με τον Αντώνη και σύντομα έρχονται και οι υπόλοιποι που δεν έχουν καταλάβει τι είχε συμβεί … Μας παίρνει κάποια λεπτά ώστε να πέσουν οι παλμοί καθώς και τα επίπεδα τεστοστερόνης και να ηρεμήσουμε … Συνεχίζουμε έχοντας τον νού μας μην τυχόν και εντοπίσουμε το βαν και φτάνουμε και παρκάρουμε στο πάρκινγκ για μηχανές έξω από το Σαν Τζιμινιάνο. Ο Γιώργος μένει να προσέχει πράγματα και μηχανές και οι υπόλοιποι πάμε να ρίξουμε μια ματιά … Όμορφη μεσαιωνική πόλη αλλά πολύ τουριστική δεν έπεφτε καρφίτσα … Είχα στον νου μου και τον Γιώργο που είχε μείνει πίσω και μαζί με τον Μιχάλη γυρίσαμε για αλλαγή φρουράς …

Συνεχίζουμε για τον επόμενο προορισμό αλλά σύντομα χωριζόμαστε και πάλι μιας και ο Αντώνης με τον Γιώργο και τον Μιχάλη μπαίνουν σε ένα πεζόδρομο και εμένα με τον Φώτη δυστυχώς δεν μας άφησε ένας αστυνομικός να περάσουμε τα άλλα παιδιά δεν τα πρόλαβε … Τηλέφωνο στους υπόλοιπους να τους ανακοινώσουμε ότι εμείς δεν την παλεύουμε άλλο μέσα στην ζέστη και την κίνηση της Φλωρεντίας και θα συνεχίσουμε για τον επόμενο προορισμό που έχουμε θέσει … Μετά από σύντομη συνομιλία αποφασίζουμε να σμίξουμε όλοι μαζί πάλι στην πλατεία του Μιχάηλ Αγγέλου… Αράζουμε στο ίδιο μέρος με το προηγούμενο βράδυ και περιμένουμε τους υπόλοιπους … Έρχονται και τα άλλα παιδιά και πάμε και παίρνουμε καφέ και νερό η ζέστη χτυπάει κόκκινα … Έχουμε αφήσει κράνη, μπουφάν πάνω στις μηχανές και στεκόμαστε λίγο πιο δίπλα πίνοντας τον καφέ μας … Δίπλα στις μηχανές μας έχει αράξει ένα σκούτερ με ένα ζευγαράκι οι οποίοι μου φάνηκαν παράξενοι καθόμουν και τους κοίταγα και έκανα αισθητή την παρουσία μου καθώς και ότι τους παρακολουθούσα … Μου ρίχνουν μια ματιά φανερώς εκνευρισμένοι και αποχωρούν … Λήξης συναγερμού …

8η ημέρα ταξιδιού, 7η ημέρα στην Ιταλία Άλλη μια καταπληκτική μέρα ξημέρωσε στην Φλωρεντία, φτιάχνω καφεδάκι παίρνω και κάποια μπισκότα που είχαμε και βγαίνω να απολαύσω το καφεδάκι μου στον ήλιο … Σιγά σιγά και τα υπόλοιπα παιδιά ξύπνησαν και κάτσαμε όλοι μαζί να καταστρώσουμε το σημερινό πλάνο ακούγοντας ωραίες μουσικές … Θα διανυκτερεύαμε στο Ουρμπίνο δίπλα από το Σάν Μαρίνο. Φορτώνουμε τις μηχανές και κανονίζουμε να κάνουμε και μια βόλτα να δούμε για λίγο την Φλωρεντία και την ημέρα. Ξεκινάμε και πριν περάσει ούτε ένα δεκάλεπτο βλέπω τους δύο πρώτους τον Γιώργο και τον Μιχάλη να συνεχίζουν ευθεία ενώ ο Αντώνης με τον Φώτη στρίβουν δεξιά !!! Σταματάω κοιτάζω μια μπροστά μία δεξιά, μην ξέροντας ποιους να ακολουθήσω … Τελικά αποφασίζω να συνεχίσω ευθεία και βλέπουμε … Το πλάνο ήταν να πάμε να δούμε τον καθεδρικό ναό Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε Μιας και είμασταν τρεις εγώ ο Γιώργος και ο Μιχάλης, έκατσε ο Γιώργος με τις μηχανές και πήγαμε εγώ με τον Μιχάλη να δούμε … Η ουρά για να μπείς μέσα ήταν ατελείωτη οπότε δεν υπήρξε καν σκέψη να μπούμε μέσα … Πήραμε ένα παγωτό και επιστρέψαμε πίσω στις μηχανές για να μπορέσει να πάει και ο Γιώργος … Εν τω μεταξύ είχαν έρθει και ο Αντώνης με τον Φώτη … Κάτσαμε με τον Μιχάλη να φυλάμε τις μηχανές και τα πράγματα και περιμέναμε τους υπόλοιπους να γυρίσουν …

Η οδήγηση σε πυκνή διάταξη όλου του γκρουπ ώστε να κινούμαστε ώς ένα μας κούρασε σύντομα και σιγά σιγά ξεχάσαμε τους κανόνες που είχαμε θέσει και το γκρουπ πάλι διασπάστηκε … Έχουμε μείνει εγώ με τον Γιώργο μόνοι μας πάλι … Ο Γιώργος βγαίνει σε μια έξοδο τον ακολουθώ αλλά βλέποντας ότι πάει λάθος σύμφωνα με τις ενδείξεις που μου έδινε το δικό μου gps τον προσπερνώ και πιστέυω ότι θα με ακολουθήσει … Δεν με ακολούθησε και εγώ δεν άκουσα που μου κόρναρε … Βγαίνω πάλι πίσω στην εθνική οδό και δεν αργώ να φτάσω και τους υπόλοιπους…. Φτάνουμε στην Φλωρεντία ενώ μας έχει πιάσει η νύχτα έχουμε δώσει ραντεβού με τον Γιώργο που έρχεται και αυτός μόνος του να συναντηθούμε στην πλατεία του Μιχάηλ Αγγέλου … Φτάσαμε πρώτοι και μετά από λίγο έφτασε και ο Γιώργος κάπως εκνευρισμένος … Μετά από ένα σύντομο και έντονο διάλογο τα πνεύματα ηρεμούν και συνεχίζουμε προς το κάμπινγκ το οποίο και θα περνούσαμε το βράδυ μας … Στην πλατεία είχε πολύ κόσμο και η πόλη από ψηλά φαίνονταν πολύ ωραία το βράδυ … Πλέον εκτός από τις εξόδους και τους κυκλικούς κόμβους είχαν προστεθεί και φανάρια και εννοείται ότι το γκρουπ όχι μόνο δεν τα πέρναγε όλο μαζί αλλά ούτε και περίμεναν αυτούς που τους είχε πιάσει κάποιο φανάρι και είχαν μείνει πίσω … Φτάνω τελευταίος στο κάμπινγκ βρίσκω και τα υπόλοιπα παιδιά και αφού τακτοποιούμαστε στο σπιτάκι που έχουμε κλείσει καταλήξαμε στο εστιατόριο του κάμπινγκ για μπέργκερ και μπύρες … Οποιαδήποτε σκέψη του να πάμε να τριγυρίσουμε και να δούμε την Φλωρεντία νύχτα ξεχάστηκε γρήγορα μιας και η κούραση της ημέρας ήταν αρκετή και δεν υπήρχε όρεξη για παραπάνω ταλαιπωρία … Τα μπέργκερ, κάτι πίτσες και κάτι ζυμαρικά αποδείχτηκαν παραπάνω από καλά και οι μπύρες ότι έπρεπε για να σβήσουν την δίψα μας και την κούραση της ημέρας … Παρόλο που στον δρόμο μπορεί να μην τα βρίσκαμε, σαν παρέα περνάγαμε πολύ ωραία από την στιγμή που κατεβαίναμε από τις μηχανές μας και πολύ σύντομα ξεχνάγαμε όλα τα στραβά που μπορεί να είχαν συμβεί … Επιστρέψαμε στο σπιτάκι και πέσαμε ξεροί για ύπνο, η κούραση της ημέρας και οι μπύρες είχαν κάνει την δουλεία τους και η βραδινή χορωδία δεν με ενοχλούσε καθόλου μπορώ να πώ ότι με νανούριζε …

7η ημέρα ταξιδιού, 6η ημέρα στην Ιταλία Ξημερώνει η τελευταία μέρα στην λίμνη Κόμο, σήμερα θα ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής … Καφεδάκι, σύντομο πρωινό και αρχίσαμε όλοι να μαζεύουμε τα πράγματα μας και να τα φορτώνουμε στις μηχανές μας … Θα ξαναπερνούσαμε από το Μαντέλο ντελ Λάριο για κάποια τελευταία ψώνια που ήθελαν να κάνουν τα παιδιά και μετά καρφί μέχρι την Φλωρεντία όπου και θα διανυκτερεύαμε … Φτάνουμε στο Μαντέλο, υπήρχε πολύς κόσμος αλλά καταφέραμε να βρούμε να παρκάρουμε σε ένα στενό. Συναντήσαμε και άλλον ένα Έλληνα ταξιδευτή που μου διαφεύγει αυτή την στιγμή το όνομα του … Το παλικάρι είχε ξεκινήσει από την Πάτρα μόνος του με μόνη παρέα το v7 του χωρίς να γνωρίζει άλλη γλώσσα πέραν της Ελληνικής και χωρίς δεδομένα στο κινητό του και παρόλα αυτά κατάφερε και έφτασε το προηγούμενο βράδυ και είχε ανακαλύψει περισσότερα πράγματα από ότι εμείς !!! Οπότε κατά κάποιο τρόπο έγινε ο ξεναγός μας … Αντί για την σύντομη στάση που σκοπεύαμε τελικά περάσαμε αρκετές ώρες …. Ξαναπήγαμε στο εργοστάσιο, είδαμε την γραμμή παραγωγής έστω και σύντομα, κάναμε εγγραφή που δεν είχαμε κάνει τις προηγούμενες μέρες, πήραμε τα δώρα μας χαιρετίσαμε τον νέο μας φίλο και ξεκινήσαμε την επιστροφή μας … Στον δρόμο έβλεπες γκρουπάκια η και μεμονωμένες μηχανές να αναχωρούν και αυτές και να κατευθύνονται νότια … Εννοείται ότι χαθήκαμε !!! Μεταξύ μας εννοώ, τα καταφέραμε για άλλη μια φορά και χωριστήκαμε σε δύο γκρουπ εγώ με τον Γιώργο και ο Αντώνης με τον Μιχάλη και τον Φώτη … Τελικά τα παιδιά αν και ήταν μπροστά μας βγήκαν σε λάθος έξοδο, εμείς δεν τους είδαμε και συνεχίσαμε … Σταματάμε σε κάποια ΣΕΑ στον αυτοκινητόδρομο για να τους περιμένουμε μιας και τελικά είχαμε περάσει μπροστά τους … Ο Γιώργος πηγαίνει να πάρει καφέδες και επιστρέφει με καφέδες, πίτσα και παγωτό !!!! Αυτό και αν ήταν έκπληξη και ήταν ότι έπρεπε γιατί η ώρα ήταν περασμένη … Ξεκινήσαμε με το παγωτό, συνεχίσαμε με την πίτσα και πιάσαμε την κουβέντα με τον καφέ όση ώρα περιμέναμε τους υπόλοιπους να έρθουν … Κάποια στιγμή ήρθαν και πετάχτηκαν και αυτοί να ψωνίσουν κάτι να φάνε για να συνεχίσουμε … Το κάλεσμα της φύσης με οδήγησε και μένα μέσα και κατά την έξοδο μου πέφτω πάνω στην πιο όμορφη γυναίκα που συνάντησα σε όλο το ταξίδι στην Ιταλία … Μπορώ να πώ πως προς στιγμή μαγεύτηκα και αν δεν ήμουν ήδη ερωτευμένος θα την είχα ερωτευτεί και θα ήμουν ακόμα στην Ιταλία … Συνεχίσαμε την επιστροφή μας βάζοντας κανόνες για το πώς θα κινούμαστε …

Ξαμολυθήκαμε λοιπον στο σούπερ μάρκετ και είδα ότι ο καθένας απλά ψώνιζε για τον εαυτό του καμία αίσθηση ότι ήμαστε μια παρέα και πάρουμε όλοι μαζί κάτι για αργότερα το βράδυ η το πρωί … Με αποτέλεμα αρκετοί από εμάς να πάρουμε παρόμοια προϊόντα … Επίσης αποθηκευτικό χώρο στις μηχανές είχε μόνο ο Γιώργος και ο Αντώνης … Φτάνουμε στο Μαντέλο, παρκάρουμε τις μηχανές και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης το οποίο είχε μετατραπεί σε συναυλιακό χώρο … Ωραία ατμόσφαιρα, ωραίες μουσικές … Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν άνω τον 50 !!! Ακούσαμε τις μουσικές μας φάγαμε κάτι πρόχειρο και όταν η κούραση ήταν παραπάνω από εμφανής σε όλους μας επιστρέψαμε για ύπνο …. Ο Στέλιος είχε ξεκινήσει ηδη το ταξίδι της επιστροφής και το δικό μας θα ξεκίναγε την επόμενη μέρα …