Μιχάλης Σαβαίδης (1957-2024).Το τελευταίο ταξίδι...

[andrew]

Με μεγάλη θλίψη σας ενημερώνουμε ότι σήμερα πρωινή ώρα "έφυγε" από τη ζωή ο Μιχάλης Σαβαίδης σε ηλικία 67 ετών.

Ο Μιχάλης ήταν ο άνθρωπος που έφερε την αντιπροσωπεία της Royal Enfield στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90.

Και παρέμεινε στο τιμόνι της εταιρεία για περίπου 20 χρόνια,γνωρίζοντας ένδοξες στιγμές.

Πολύ γνωστός στη Λέσχη Κλασσικής Μοτοσυκλέτας και φανατικός Ducatisti επίσης.

'Ενας εξαιρετικός άνθρωπος και σωστός οικογενειάρχης.

Τη Τετάρτη 24/1 και ώρα 17:30 θα τον ακολουθήσουμε στη τελευταία του κατοικία στο αποτεφρωτήριο Ριτσώνας.

Το REOC θα δώσει το παρών και όσοι επιθυμείτε να έρθετε παρακαλώ επικοινωνήστε με τη λέσχη.

[Antonis Avgoullas]

Έχω διαβάσει τόσα όμορφα πράγματα..

Δυστυχώς δεν είχα προλάβει να τον γνωρίσω. Φαίνεται από το βίντεο στο youtube όπου παρουσιάζει την Bullet ότι ήταν ωραίος τύπος.

Μόνο και μόνο που εξαιτίας του μπορώ εγώ σήμερα και έχω Enfield και μια υπέροχη οικογένεια όπως αυτή του Reoc, τον ευχαριστώ και του εύχομαι καλό ταξίδι !!

[andrew]

Στη κοπή πίτας του REOC το Μάρτιο 2019 είχαμε ετοιμάσει αυτή τη πλακέτα για το Μιχάλη Σαβαίδη. Τον είχα πάρει τότε τηλέφωνο να τον ενημερώσω,μου είχε πει θα προσπαθήσει να έρθει.

Τελικά δεν ήρθε και προσπαθήσαμε με το Κίμωνα και Αρμάν κατά καιρούς να του τη παραδώσουμε.Δυστηχώς δεν έβρισκες εύκολα το Μιχάλη και η επικοινωνία του στα τηλέφωνα δύσκολη.

Αυτή τη Τετάρτη 24/1 στη Ριτσώνα θα την παραδώσουμε στην οικογένειά του και ο συγκεκριμένα ο @kimon delios που τότε ήταν και Πρόεδρος.

Στο τελευταίο του ταξίδι...

 

[andrew]

Απόσπασμα από post του @TKM (Θοδωρής Μαραγκουδάκης)- Μαίος 2015

"

Έμαθα γι' αυτές από κάποιοι περιοδικό μοτοσυκλέτας.

 

Έτρεξα να τη δω στην τότε αντιπροσωπεία του Μιχάλη του Σαββαϊδη, κάπου στο Φάληρο (μετά πήγε στην Καλλιρόης). Μίλησα μαζί του και με έκανε και βόλτα!

 

Όταν η αντιπροσωπεία πήγε στην Καλλιρόης, δυο φορές το μήνα τουλάχιστον περνούσα και τις χάζευα.

 

Και όταν μπόρεσα...έτρεξα να την πάρω!

 

Ήταν το 1997. Λίγο πριν παντρευτώ. Δεν ήταν καθόλου φτηνή, κόστιζε ένα εκατομμύριο δραχμές (μην εντυπωσιάζεστε, δεν ήταν πολύ ακριβή, οι ιαπωνικές κόστιζαν πολύ περισσότερα). Παραλίγο να χωρίσω επειδή...αντί να φυλάξω τα χρήματα για το σπίτι που θα μέναμε κλπ., κλπ., αγόρασα μηχανή! Δεν χώρισα τότε...αλλά αυτό συνέβη σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα - το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

 

Η μοτοσυκλέτα της φωτογραφίας μοιάζει αρκετά με εκείνη που είχα αγοράσει και είναι του ίδιου έτους. Το χρώμα της δικής μου ήταν ένα κεραμιδί, σχετικά σπάνιο. Ήταν το μοντέλο Standard 500, μονάχα με μανιβέλα (χωρίς μίζα δηλαδή) και δεξιοτάχυτο!

 

Η Enfield δεν ήταν μια εξελιγμένη απομίμηση κλασσικής μοτοσυκλέτας όπως οι συγχρονες νεορετρό, αλλά μια απολύτως ορίτζιναλ κλασσική, η οποία εξακολουθούσε να βγαίνει σχεδόν απαράλλαχτη από το 1955 και είχε φουλ την αίσθηση της κλασσικής, δεν ήταν δηλαδή εξευγενισμένη όπως οι τωρινές και...φουλ όλες τις ιδιοτροπίες που θα μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος!

 

Ήταν δηλαδή αργόστροφη, είχε έναν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ μονοκύλινδρο ήχο "τουχ-τουχ-τουχ", που δεν μεταφέρεται στο χαρτί, τα φρένα της ήθελαν...πρόβλεψη για να σταματήσουν έγκαιρα, από κραδασμούς άλλο τίποτα, η νεκρά δεν βρισκόταν με την καμμία, αλλά γι' αυτό υπήρχε ένας...ξεχωριστός λεβιές δίπλα στο λεβιέ των ταχυτήτων που έλυνε το πρόβλημα (!), ενώ από κράτημα ήταν βράχος, πολύ καλά στημένη και ζυγισμένη!

 

Επιβίωσε έτσι άθικτη μέσα στο χρόνο, γιατί όταν το εγγλέζικο εργοστάσιο (που δεν έβγαζε μόνο αυτό το απλό μονοκύλινδρο μοντέλο αλλά και άλλα, ακόμα και ένα θρυλικό δικύλινδρο εν σειρά) έκλεισε το 1973, το ινδικό παράρτημά του που είχε ανοίξει το 1948 αν θυμάμαι καλά, συνέχισε να υπάρχει και...να επιβιώνει από την τεράστια εσωτερική αγορά της Ινδίας, για την οποία τότε η Enfield ήταν...το τοπ που μπορούσαν να ονειρεύονται οι Ινδοί μηχανόβιοι!

 

Και όταν οι κλασσικές άρχισαν να γίνονται μόδα στην Ευρώπη, άρχισαν και οι Ινδοί τις εξαγωγές.

 

Φυσικά...μου έβγαλε την Παναγία με ένα σωρό πιθανές κι απίθανες μικροβλάβες, με πιο σπαστικό το συχνό κόψιμο της ντίζας του συμπλέκτη, το οποίο τελικά θεραπεύθηκε...όταν άλλαξα τιμόνι με ένα πιο χαμηλό που δεν λύγιζε τόσο τη ντίζα. Πέταγε λάδια παντού, το χρώμα της κάποια στιγμή...ξέβαψε από τον ήλιο, έκαιγε λάμπες κλπ., κλπ.

 

Αλλά...ΠΗΓΑΙΝΕ! Τελικά...δεν σε άφηνε. Και όπως και το MINI COOPER, όταν την οδηγούσες τα ξεχνούσες όλα! Μεταφερόσουν σε άλλη διάσταση και άλλη εποχή και...ξεαγχωνόσουν! Και έπιανες και φιλίες, γιατί όλοι ρωτούσαν τι είναι αυτό που οδηγούσες!

 

Βέβαια, αν ήθελες να ταξιδέψεις λίγο πιο μακρυά, θα πήγαινες με 70-90 χιλ. την ώρα και έπρεπε να έχεις οδική, γιατί δεν ήξερες τι μπορούσε να σε βρει! Ή να έχεις γνώσεις για να τη φτιάξεις μόνος σου επί τόπου.

 

Την κράτησα ωστόσο πέντε χρόνια! Και την αγάπησα, τόσο τη συγκεκριμένη όσο και τη μάρκα. Ήταν σα μια ωραία γυναίκα, η οποία είναι όλο νάζια, καπρίτσια κλπ., αλλά...τη θέλεις!"

[kimon delios]

Να πω δυο λόγια για τον Μιχάλη που ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος παλιός στον χώρο της μοτοσυκλέτας μηχανικός Ducati απι τους καλύτερους το 1989 σε ένα από τα ταξίδια του στην Ινδία αποφασίζει να εισάγει την Enfield στην Ελλάδα σε συνεργασία με τον Τζωρτζογλου. Φέρνει 2 350ρια το περιοδικό Μοτο κάνει το πρώτο τεστ το 1990 τεύχος 55 εκεί το είδα και γεννήθηκε ένας έρωτας μεγάλος. Το 1991 παιρνωντας από την Αμφιθέας πέφτω πάνω στην  αντιπροσωπεία και γνωρίζω τον Μιχάλη που είχε εισάγει τις πρώτες. Το 1992 μεταφέρθηκε στην Καλλιρρόης όπου έφτιαξε αντιπροσωπεία σε αγγλικό στυλ και άρχισαν οι επισκέψεις και ατελείωτες ώρες συζητήσεις με τον Μιχάλη. Το 1993 σταματάω να οδηγώ μοτοσυκλέτα για λόγους που δεν είναι της παρούσης παρόλα αυτά οι επισκέψεις δεν σταμάτησαν στον Μιχάλη μέχρι που το 2007 είπα η τώρα η ποτέ γίνομαι αρχές 2008 κάτοχος της πρώτης μου Royal Enfield και το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο Μιχάλης αποχώρησε απο την εταιρεία το 2010 τον βλέπαμε κάποιες φορές είχε προβλήματα υγείας μέχρι που χθες μάθαμε τα δυσάρεστα νέα. Όλοι εμείς που γνωριστήκαμε μέσω της Royal Enfield δημιουργήθηκαν φιλίες δυνατές το χρωστάμε στον Μιχάλη Σαββαιδη καλό του ταξίδι! 

[andrew]

Αύριο Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2024 αποχαιρετούμε το Μιχάλη Σαβαΐδη ,ώρα 17:30 στο αποτεφρωτήριο Ριτσώνας.

Τον άνθρωπο που έφερε τη Royal Enfield στην Ελλάδα & παρέμεινε στο τιμόνι της για περίπου 20 χρόνια.

Για όσους επιθυμούν θα υπάρχει προσυγκέντρωση  στα ΕΛΤΑ Νέας Κηφισιάς και ώρα 16:00.'Οπου και μέσω νέας Εθνικής Οδού θα πάμε εκεί.

Σημείο συνάντησης εδώ: 

https://maps.app.goo.gl/saHRxGs5prdbbCgeA

 

[Panouhl]

Πολύ κρίμα να φεύγει κάποιος τόσο νωρίς.

 

Τον Μιχάλη το γνώρισα το 2007 όταν πήγα για πρώτη φορά σέρβις τη μηχανή μου. Σκυφτός πάνω στα χαρτιά του και με μια ας πούμε εξωτική μυρωδιά να σκεπάζει το χώρο. Μόλις είχε ολοκληρώσει  ένα μάλλον έντονο τηλεφώνημα μου έδωσε την ελάχιστη σημασία που μπορεί να δώσει κάποιος σε ένα πελάτη. Έγραψε μόνος του κάτι ποσά πάνω σε ένα χαρτάκι χωρίς να αναφέρει τι είναι τι και μου ανακοίνωσε το ποσό. Το πλήρωσα κι έφυγα.

Λίγες εβδομάδες μετά συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα ράλυ που διοργάνωνε η Λέσχη Κλασικής Μοτοσυκλέτας στην Αράχωβα. (Ναι κύριοι, κάποτε πήγαινα και σε ράλυ, γιατί γελάτε).  Σε κάποια στάση στη διαδρομή με βλέπει με το Enfield και με χαιρέτησε σαν να είδε έναν παλιό καλό του φίλο. Ήταν τόσο εγκάρδιος που νόμιζα ότι με είχε περάσει για άλλον. (Από κει και η φωτογραφία που βλέπετε.)

"Είχα τις μαύρες μου όταν είχες έρθει, πέρνα καμιά μέρα να πιούμε καφέ..."

 

Τις επόμενες μέρες πήγα από το μαγαζί και κόλλησα μια αφίσα που είχα φτιάξει μπας και μαζευτούμε και κάνουμε λέσχη. Το ραντεβού ήταν στους Πέντε Δρόμους στα Εξάρχεια.

Από τότε έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι ή μάλλον πολλή βενζίνη στα ρεζερβουάρ μας.

 

Καλό του ταξίδι προς το φως. Κουράγιο και δύναμη στους αγαπημένους του ανθρώπους.

 

 

[andrew]

Χθες Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024 ώρα 16:00 είμασταν στη πλατεία Νέας Κηφισιάς. Το κλίμα μελαγχολικό,ξεκινήσαμε μέσω Εθνικής οδού και πήγαμε Ριτσώνα.

Τα 60 χιλιόμετρα που διανύσαμε συνοδεύτικαν με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες 6-7C και ειδικά στη Μαλακάσα παγώσαμε.Φτάσαμε στο Αποτεφρωτήριο και ακολουθήθηκε η διαδικασία.

Παραδώσαμε στη γυναίκα του Μιχάλη και τη τιμητική πλακέτα που εκρεμμούσε από το 2019 και χάρηκε πολύ.Τα Enfield παρατεταγμένα έξω από το αποτεφρωτήριο είμαστε σίγουροι ότι θα χαροποίησαν το Μιχάλη από εκεί ψηλά όπως είπε η σύζυγός του.

Για την ιστορία πήγαμε οι: Θοδωρής Μαραγκουδάκης @flyingdutchman , @kimon delios , @Gery Gantz , 'Αγγελος Πατρίκιος, Μιχάλης Σακελλάρης και @Arman Daniel και εγώ. Επίσης Τάκης Μαριολόπουλος και Μπάμπης Κελάφης.

Στην επιστροφή σκεφτόμουν ότι ίσως μία πιο παραδοσιακή,κλασσική και ίσως και cult εποχή έλαβε τέλος...Αν μπορούσα θα γύρναγα το χρόνο πίσω να μπω στην British look αντιπροσωπία έστω για λίγο...Κάποιες επιπλέον σκέψεις και στιγμές θα τις μεταφέρω μελλοντικά σε όλους εδώ τους καλούς φίλους του φόρουμ.

Αιωνία του η μνήμη!

Υ.Γ @Antonis Avgoullas μακάρι να σε είχαμε μαζί μας χθες.